Prolog.

Rok 1993, Warszawa.


- Dzień dobry pani Elżbieto, jest Ania ?- przed drzwiami Stachurskich stał 5 letni chłopiec z rękawicami i piłką.
-Tak Przemuś, już ją wołam.- odpowiedziała 26 latka po czym podeszła do schodów i zawołała swoją jedyną córkę. Ta z prędkością światła zeszła na dół.
-To gdzie idziemy ?- zapytała mała dziewczynka
- Na boisko Aniu, na boisko będziemy grać z chłopakami mecz- odpowiedział a po chwili dodał - Ja będę bramkarzem i mam nadzieję że będziesz mi kibicować.
- Oczywiście że będę
Doszli na mieszczące się za szkołą boisko. Nikogo jeszcze nie było.
- Przemek, ale nie zostawisz mnie nigdy i zawsze będziemy przyjaciółmi ?- zapytała z nadzieją w głosie dziewczynka
- Nigdy, obiecuję
- Na rękawice ? Wiedziała że rękawice były dla niego najdroższe
- Na rękawice..


Rok 2005, lotnisko w Warszawie


Stała na lotnisku ze swoim najlepszym przyjacielem i jego rodzicami. Płakała. Nie chciała by wyjeżdżał. Niestety musiał, jego rodzice dostali lepszą pracę w Holandii. Stali na przeciw siebie, ona nadal płakała a on patrzył na nią pełnymi smutku niebieskimi oczami. Przytulił ją bardzo mocno do siebie i powiedział :
- Aniu, nie płacz, będziemy do siebie dzwonić i pisać a kiedyś kupisz bilet na mecz reprezentacji Polski gdzie będę bramkarzem i znowu się spotkamy. Ona nic nie powiedziała tylko pocałowała go w policzek, a on odszedł...
Jakiś czas dzwonili do siebie i pisali ale kiedy Przemek przestał odpowiadać dała sobie spokój.



No i mamy prolog :) Jak widzicie występuje Przemek, pamięta go ktoś jeszcze ?